105
biraz daha fazla kırılmasına
neden olacak yeni yaralar
açtı. Dedikodular yine devreye
girdi ve Audrey onurunun
daha fazla zedelenmesine izin
vermeden evliliğini sonlandırdı.
Kendine gelmesi uzun sürmedi
çünkü onu hayata bağlayacak
yeterince gücü vardı. Gücünü
sevgiden ve dünyaya bakış
açısından alıyordu. Yaşadığı
onca olumsuzluğa rağmen
pembeye inanıyordu. Gülmenin
en iyi kalori yakan şey
olduğuna, her şey ters gider
gibi görünürken güçlü olmaya
inanıyordu. En güzel kadınların
en mutlu kadınlar olduğunu
savunuyor; yarının başka bir
gün olduğunu düşünerek
mucizelere inanmaktan
vazgeçmiyordu. Audrey
Hepburn için “pembe düşler”
ve “gülümsemek” hayattaki
her şeyin çözümüydü. Her şey
ters gittiğinde bile o bunlara
inanmaktan hiç vazgeçmedi.
Olumlu düşünme gücü,
kaybettiklerine üzülmek yerine
kazandıklarını düşünmeyi
tercih etmesi ona aşk için bir
şans daha getirdi. Boşandıktan
sonra bir davette tanıştığı
Robert Wolders, Audrey’in
yaşadığı savaş ve yokluk
günlerinde ona çok yakın
bir bölgede hayatta kalma
mücadelesi vermişti. Sanki
birbirlerinden ayrı geçen
yıllar boyunca, ileride bir
araya gelip tüm yaşadıklarını
paylaşacakları, konuşacakları
bugünü beklemiş; tüm anılarını
birbirlerine anlatmak için
biriktirmiş gibilerdi. Audrey
artık kariyerine sırtını tamamen
dönmüştü ve kalan ömründeki
her anı değerlendirmek için
daha farklı bir planı vardı.
Ruh ikizi, diğer yarısı Robert
Wolders ile huzur, sevgi ve
şefkat dolu günlerin onu
beklediği kadar geçmişten
gelen, manevi bir borcun
da ödenmesi gerektiğini
düşünüyordu. Savaş yıllarında
ona ve ailesine yardım ederek,
yaşamaya devam etmesine
yardımcı olan, hayattan
umudunu kesmemesi için
ona geçerli bir sebep veren
UNICEF’e dahil olarak kendini
gerçekten “iyi” hissedecek;
hayatının her döneminde
yüreğinde hissettiği o büyük
boşluğu tamamlamış olacaktı.
Her zaman mucizelere inanan
Audrey, 1989 yılından itibaren
gönüllü olarak çalışmaya
başladığı UNICEF aracılığı ile
artık başka insanlara mucize
dağıtıyordu. Kırılgan ve narin
görünümünün altında, hayatın
başka insanları yaşamaktan
vazgeçirecek kadar büyük
acılarına dayanabilen güçlü
bir kadın vardı. Kusurlarını,
hatalarını kabulleniyor kendini
onlarla birlikte sevebildiği
gibi, başkalarını da oldukları
gibi kabullenebiliyordu. Her
şeye rağmen ve herkese karşı
tarafsız yaklaşabildi, başka
insanlara bağlı acıları için hiç
kimseyi suçlamadı. UNICEF’in
çalışmalarını izledi, daha
sonra neler yapabileceğini
planlayıp harekete geçti. Kıtlık
çeken Etiyopya’ya gitti ve
orada etkin görevler üstlendi.
Döndükten sonra tüm dünyaya
demeçler verdi. UNICEF adına
mülakatlar yaptı. Yardım etti,
yardım toplanmasını sağladı.
Türkiye’deki çocuk felci
aşısından, Venezuela’daki
kadınlar için verilen eğitimlere
kadar her alanda çalıştı.
Dünyanın her yerine, yalnızca
UNICEF’in değil, iyiliğin ve
yardımseverliğin de temsilcisi
olarak gitti. Alan gezileri, dünya
çocukları için katıldığı zirveler,
fon toplamak için düzenlenen
festivaller… Her şey yardıma
ihtiyacı olan insanları,
yardım edebilecek insanlarla
buluşturmak ve duyarlılığı
arttırmak içindi.
İnsanlara sevgi ve yardım
dağıtırken, bir yandan
çocukken yaşadığı ve yeniden
nükseden hastalığıyla
boğuşmaya başladı. 1992
yılının sonunda ABD’nin
en yüksek ferdi ödülü olan
on many times, every time she
forgave him he broke her heart
all over again. Gossip took over
again and valuing her honor,
she ended the marriage. It did
not take long for her to get back
on her feet because she was
resilient enough to hold on to
life. Her strength came from love
and her perception of life. She
still believed in pink despite all.
She thought the calorie burner
is laughing and staying strong
when everything is falling apart
is essential. She claimed that
the most beautiful women are
the happy women; she never
stopped believing in miracles
thinking tomorrow is always a
new day. For Audrey Hepburn,
“pink thoughts” and “smiling”
were the solution for all. She
never gave up on her belief even
when things went terribly wrong.
Her positive thinking, focusing on
the winnings rather than losses
