67
Ah, kötü kız! Nasıl yazabildin
böyle bir mektubu? Ne kadar
da soğuktu! Siz! Siz! Bu 15
gün nelere gebe? Ruhum
üzgün, yüreğim köle, hayal
gücüm beni korkutmakta. Beni
fazla sevmiyorsun. Ve belki
de bir gün gelecek beni hiç
sevmeyeceksin. Bunu söyle
bana, hiç değilse acıları hak
etmiş olurum... ‘Seni eskisi gibi
sevmiyorum’ diyeceğin gün,
yaşamımın son günü olacak.
Hoşçakal!”
Tarihe geçmiş bir başka örnek,
bir dâhinin, aşkı ancak bu
kadar kendine yakışır şekilde
dökebileceğinin kanıtı olarak
çıkıyor karşımıza. Einstein’in
çok çalışıp ihmal ettiği karısı
eşi Mileva’ya, kendi diliyle
aşkını haykırdığı mektubuna
olduğu gibi.
“Sevgili pisiciğim, Az önce,
Leonard’ın ultraviyole ışıktan
katot ışınlarının elde edilmesine
dair muhteşem bir makalesini
okudum. Bu güzel yazının
etkisiyle öyle bir mutlulukla
doldum ki, senin de bundan
mutlaka payını alman lazım.
Moralini bozma sevgilim ve
kuruntulara kapılma. Seni
bırakmayacağım ve her şeyi
mutlu sona vardıracağım.
Sadece birazcık sabır.”
Daha gösterilecek bir sürü
örnek, okullarda bile okutulan,
yazanları öldükten yüzyıllar
sonra ortaya çıkmış bir sürü
mektup var. Dünyaca ünlü
liderlerin ölmeden önceki son
cümleleri, yaşarken asla itiraf
edemediği bir aşkın sırrını
saklayan ve hiç gönderilmemiş
olan zarflar; kaderin
acımasızca ayırdığı aileler,
dostlar… Onlar tarafından
ya da onlara yazılan acı ve
gözyaşı dolu satırlar zamanın
içinde yolculuk ederken,
geçmişten kalan duyguları
canlı tutmaya devam ediyor.
Eskiler saklanıyor ama yenileri
yazılmıyor artık. Postacılar
sadece faturalarla dolduruyor
posta kutularını. Belli kurallara
göre yazılan, zarfın içine
özenle yerleştirilerek bir an
önce gönderilene ulaşması için
vakit kaybetmeden postaneye
ulaştırılan; gönderilen andan
itibaren, mektubu yazarken
yaşanan heyecanla cevap
beklenen mektuplar…
Sayesinde hayatımıza
giren “pul” koleksiyonları…
Rengarenk zarflar, desenli
mektup kağıtları…
Hem mektuplara, hem de
mektuplar için yazılacak
çok şey var aslında. İletişim
aracı olarak kullanılması,
insanların haberleşme ağının
birdenbire ve çok fazla
seçenekle gelişmesine bağlı
olarak eskidiyse de; edebi
bir tür olarak adı geçmeye,
anlatılmaya devam ediyor.
Bir tür geçmişe saygı, verdiği
emeğe nankörlük etmeme
çabası gibi. Küçük görünen
adımlarla da olsa, ülkemizde
birçok şehirde yılbaşı
öncesi postane müdürlükleri
tarafından okullara tebrik
kartları dağıtılarak, teknoloji
hiçe sayılmadan, mektuplaşma
tadını almaya yaşı yetmeyen
çocuklara, gençlere bu
geleneğin onlar tarafından
sürdürülebileceği anlatıldı.
Gençlerin, çocukların en
azından özel günlerde, sadece
verilen ödevi yapmış olmak
için bile mektup yazmaya
teşvik edilmiş olmaları,
mektuplaşmanın keyfine
varmaları için iyi bir bahane. Ne
de olsa iki satır mektubun, bir
ömür hatırı var.
time, they keep all the past
feelings alive. The old ones are
kept but no new ones are written.
Postmen fill the mailboxes with
only bills to be paid. Letters,
written with certain styles and
rules, put into envelopes with
care and taken to the post office
with haste so they reach their
destination; and as soon as they
are sent, the excitement turning
into anticipation of a response…
With them to concept of stamp
collection entered our lives…
Envelopes of various colors,
papers designed especially for
letters…
There a lot to write in the letters
and about letters. Even though
their days as a means of
communication are almost over
due to an abundance of network
and options for communication,
they are still remembered and
explained as a literary form.
A way of respecting the past,
honoring the labor. Today, post
offices of many cities in our
country started distributing
cards before New Year or other
holidays in an attempt to teach
children or teens that they can
still carry on the tradition without
letting go of the technological
potentials. Even if it is on
special occasions and as a
part of homework, students are
encouraged to write letters, thus
meeting the joy of exchanging
letters. Remember, even a letter
of a few lines is cherished for a
life time.
