66
geçmiş zaman kipinde
the past tense
dokunabildiği mektubundaki
gibi.
“Bir tanem! Son mektubunda:
“Başım sızlıyor, yüreğim
sersem!” diyorsun. “Seni
asarlarsa seni kaybedersem”
diyorsun; “yaşayamam!”
Yaşarsın karıcığım, kara bir
duman gibi dağılır hatıram
rüzgârda. Yaşarsın, kalbimin
kızıl saçlı bacısı, en fazla bir
yıl sürer yirminci asırlarda
ölüm acısı.” Hasret ve
kabullenmişliğin acısıyla
dolu bu satırlar, bugün bile
gözyaşlarıyla okunurken,
büyük “usta”nın hatırası
kendinden sonraki nesillere
taşınmaya devam ediyor.
İnanması zor ne gerçeklerin
ilk şahidi oldu mektuplar.
Üzerinde gezinen kalemlere
ne gözyaşları eşlik etti daha
son satıra gelmeden. Herkesin
bambaşka şekilde tanıdığı nice
insanlar onun karşısında en saf
halleriyle döktüler içlerini ona.
Tüm dünya onun hırslarıyla
kendini “para”ladığını
düşünürken Napolyon’un
çektiği aşk acısına şahit
olduğu, Josephine için deli gibi
çarpan kalbinin sesini duyduğu
gibi. Napolyon’un Josephine’ye
yazdığı mektup, katı yürekli
bir askerin değil; çaresiz
bir aşığın, sevdiği kadından
umutsuzca sevgi beklediğinin
göstergesiydi.
“Bir tek günüm bile
geçmedi yüreğimde sevgin
olmadan, bir tek gecem
bile geçmedi seni kollarımla
sarıp sarmalamadığım,
beni yaşamımın ruhundan
uzaklaştıran zafer ve tutkuya
lanet etmeksizin bir tek fincan
çay bile yudumlamadım.
Orduları komuta ederken,
savaş meydanlarını aşarken;
benim tapılası Josephine’im,
hep kalbimin tahtında
oturuyor, düşüncelerimi
alıp uzaklara götürüyorsun.
Eğer gece yarıları çalışmak
için kalkıyorsam bunu, tatlı
sevgilim belki birkaç gün önce
gelir diye yapıyorum. Ama
mektubunda bana “siz” diye
hitap ediyorsun. Sensin “siz!”
heard his madly beating heart
for Josephine, while the whole
world thought he was defeated
by his ambitions. Napoleon’s
letters to Josephine are not the
letters of a cold hearted soldier;
but of a desperate lover, in
hopeless expectation from the
women he loves. “I cannot go a
day without loving you; I cannot
go a night without holding you
in my arms. I cannot have a cup
of tea without cursing the glory
and the ambition which keep
me away from the love of my
live. In the middle of business,
at the head of my troops, while
patrolling the camps, only my
adorable Josephine is in my
heart, occupying my spirits,
absorbing my thoughts. If I rise
to work in the middle of the
night, it is so I can speed along
the arrival day of my soft friend,
and as such, in your letter,
you address as “yourself”. You
“yourself!” Ah, terrible girl, how
can you write such a letter? It is
so cold! Ah, what will this be like
in fifteen days? My love for you is
saddened, my heart is enslaved
and my imagination frightens
me...you will find consolation in
loving me less. One day, you will
love me no more, admit it, at least
I will know that I have deserved
this misfortune. The day when
you say “I love you less” will be
the end of my life. Goodbye!”
Another example from history,
reveals how a genius can depict
love so much as himself. As in the
letter by Einstein, screaming his
love to her wife Mileva, neglected
because of his hard work, in his
own language.
“My dear kitten, I have just read
a wonderful paper by Lenard on
the generation of cathode rays by
ultraviolet light. I was filled with so
much happiness with this paper
that I had to share it with you. Do
not fall to despair my dear and do
not worry. I will never leave you
and we will have a happy ending.
Just patience.”
There are a lot more examples,
even added to school syllabuses,
letters that surface hundreds of
years later their authors are gone.
Last words of world-renown
leaders, hiding the secret of
love that the author could never
confess as long as he lived and
envelopes never sent; families
and close friends separated by
the cruelty of fate… while the
pain and tear filled lines written
for then, to them travel through
