85
Rasyonel veya mantıklı olarak
göremeyeceğimiz çoğu
davranış, aşk hali içinde gayet
olağan görünür gözümüze.
Temelde Yeşilçam’ın zengin kız
fakir oğlan temasından farksız,
Emily Bronte’nin tek romanı
Uğultulu Tepelerden uyarlama
aynı isimli filmde, baş rol
oyuncumuz Ralph Fiennes’in
aşık olduğu kadın Juliet
Bionche’ye ve ailesine layık
gördüğü onca eziyet başka
hangi ruh hali ile açıklanabilir
ki? Hatta filmin havası o kadar
boğucudur ki, bu atmosferin
yaratıcısı Emily Bronte’nin 30’lu
yaşlarında vefat etmiş olması
sizi şaşırtmaz.
Hayatta kalma dürtümüz,
içimizde en baskın olan dürtü
iken, aşık olduğumuzda
sevdiğimize canımızı verecek
kadar gözümüzün kararması
başka iyi bir örnek değil midir?
İnanılmaz sansürlere uğrayarak
vizyona girdikten sonra,
çoğu insanın tabiri caizse bir
ağabey kardeş ilişkisi olarak
yorumlamaya çalıştığı kült film
Leon’un son sahnesinde, Natali
Portman’ın oynadığı Matilda
karakterini bir başına, sadece
onun geçebileceği kadar dar
havalandırmadan kaçırmaya
çalışan Leon, Matilda’nın gözü
yaşlı direnişi ile karşılaşır.
Çünkü Matilda Leon’a aşıktır.
Derdi hayatta kalmak değil,
onunla kalmaktır. Aslına
bakarsanız filmin derininde
yatan hikâye bile, en az bu
sahne kadar irrasyoneldir.
Çünkü filmin yazar ve
yönetmeni Luc Besson,
kendinden yaşça oldukça
küçük (emin değilim ama belki
reşit bile değil) bir kıza aşıktır
ve sosyal çevresi tarafından
oldukça yadırganmıştır bu
durum. Leon bu duygularla
yazılmış bir filmdir ve aslında
o içeriye hunharca giren özel
timler onları ayırmaya çalışan
toplumdur. Böylesine bir aşkın,
bir tür ruhsal bir bozukluk
olup olmadığı ise kelimelerin
yetmeyeceği bir tartışma
konusudur.
Tam tersi bir görüşte, insanın
sevdiği kişiyi bulmadan önce
yarım olduğudur. Kişi yalnız
olduğu sürece doğru yoldan
sapar ve ancak onu bulduğu
zaman sağlıklı bir ruh haline
kavuşur. Scent of a Woman
filminde Al Pacino oldukça
depresif, kadın düşkünü
ve sevdiklerine azap bir
karakteri oynar. Ona eşlik
eden Chris O’Donnell ise
onun bu huysuzluklarından
bıkmıştır ama sürekli
kadınlardan bahsetmesi
de komik gelmektedir
kendisine. Bir sahnede
dayanamaz ve sorar “Sen
hiç başka bir şey düşünmez
misin?” Al Pacino’nun
cevabı dokunaklıdır. “Ben
her zaman bir kadının çıkıp
uzun bacaklarıyla beni sarıp
tüm dertlerimi unutturmasını
bekledim.” Filmin sonunda da
öyle olmuştur nitekim. Her ne
kadar genç yaveri ile çıktığı
içsel yolculuğun yaşadığı
deneyimde etkisi olsa da filmin
sonunda ondan etkilenen
üniversite hocasının ona
yaklaşması, hayallerin gerçek
olacağına dair umutlandırır
bizi. Acaba aşk da umut
ettiğimiz sürece bizimle kalan,
bazen tatlı bazen acı bir tür ruh
hali mi?
Fiennes for the woman he loves,
Juliet Binoche, and her family
cannot be explained by any other
state of mind. The movie is so
gloomy that it is no wonder the
creator of this mood died in her
30s.
Although survival is the strongest
urge we have, when we are in
love we are blinded so much as
we are willing to die for the one
we love. The last scene of the cult
movie Leon, which came to the
theatres after being considerably
censored, and which many
preferred to perceive as a love
between brother and sister; Leon
faces Matilda’s tearful resistance,
when he tries to get Matilda,
played by Natalie Portman, to
go through an air vent so small
that only she can pass. Because
Matilda is in love with Leon. She
does not want to stay alive; she
wants to stay with him. As a
matter of fact, the story behind
the movie is even more irrational.
The writer and director of the
movie, Luc Besson, has fallen in
love with a lot younger girl (who
might even be under-aged) and
is faced with the judgment of
his social circle. Leon is movie
written at the backdrop of these
emotions and the SWAT that blast
in is the society keeping them
apart. Whether this kind of love
is some sort of mental illness or
not is the subject of a whole other
discussion for which words will
not suffice.
The opposite argument is that
you are incomplete unless you
find your other half. As long as
you are alone, you derail and
find your path when you find the
one. In the movie with Al Pacino,
Scent of a Woman, he plays a
womanizer, making life hard for
the people around him. Chris
O’Donnel who accompanies him
fed up with his grumpiness and
finds it both annoying and funny
that all he talks about is women.
In a scene, he just cannot take
it anymore and says “Don’t
you ever think of something
else?” Pacino’s answer is quite
touching; “All my life I have waited
for woman to wrap me with her
long legs and make me forget
the troubles of the world”. That is
what eventually happens in the
end of the movie. Although the
spiritual journey he took with his
young companion has a certain
effect on him, in the end of the
movie the college professor
who is impressed by him comes
near him, giving us hope for his
dreams coming true. Is love a
bitter-sweet state of mind that
stays with us as long as we keep
hoping?
