80
Mobil aşk
Mobile Love
Ahmet Yılmaz
Uzak yaşanan aşklar
mektupların içinde saklıdır.
Lakin artık kimse kimseye
mektup göndermiyor
hatta mektubu bırakın
insanlar birbirlerine eposta
bile yazmıyorlar. Eposta
adreslerimiz üye olduğumuz
sitelerden gelen tanıtım
epostaları, faturalar, kredi
ekstreleri, gereksiz epostalar
ile dolup taşıyor. Ya şimdiki
aşklar uzak değil, ya kimse
kimseye aşık olmuyor ya da
insanlar teknolojinin derin
dipli nimetlerini fena halde
kullanıyorlar ki üçüncü
alternatifin olması insanlık
açısından daha iyi olur. Bu
nimetler ki; “sosyal mecra”
dediğimiz ve ciğerlerimizin
hemen köşesinde yer alan bir
alem. Ve onlarsız nefes almak
gün geçtikçe zorlaşıyor. Hal
böyle olunca insanlar aileleri,
sevgilileri, eşleri, dostları,
tanıdığı veya tanımadığı tüm
insanlarla iletişimini bu sosyal
ağlar üzerinden yürütüyor.
Elbette bunlar kolaylığın en
üst seviyelerini yaşamamızı
sağlayan olaylar. Lakin bunlara
doyasıya sarılmamız bazı
şeyleri arkamıza atmamıza
neden oluyor. En son ne
zaman mektup gönderdiğimi
hatırlamıyorum bile.
Ekranımda süzülen fotoğrafları
bastırmak için fotoğrafçının
yolunu tuttuğum zaman ise
muhtemelen milattan sonraydı
lakin onunda bir tarihi yok
kafamda. Ekmeğini teknolojinin
sevgili 1 ve 0’larından kazanan
biri olarak elbette teknolojiyi
yerden yere vurup kötüleyecek
değilim lakin bazı mevzular
özleyeceğim şekilde değişiyor
ve bizler mobil aşkın kollarında
kendimizi keşfediyoruz;
yeniden ve yeniden.
“
Bari yüz yüze konuşmayı
bırakmasaydık”
Bazen metroya biniyorum,
benim ve diğer yolcuların
ellerinde parlak ışıklar saçan,
türlü marka büyük ekranlı cep
telefonları, gözler ekranların
üzerlerinde geziniyor. Dünyaya
inmiş bir uzaylı metroya
binse insanların ya atomu
parçalamak üzere olduklarını
ya da engin ve amansız bir
bilginin peşinde olduklarını
düşünür. Kimse kimse ile
konuşmuyor, hoş konuşsa da
karşısındaki duyamaz zaten;
kulaklarda binlerce şarkının
saklandığı ufacık bir kutu ve bu
kutu içerisinde çalan bir müzik
var. Herkes kulaklığında çalan
müziğin tonunda, ortak bir
müzik ritmi yok. Lakin ortak bir
dil ritmi mevcut; mesajlaşma
uygulamalarında kısaltılmış
sözcükler akıyor ve parmaklar
o akan sözcüklere yanıt vermek
için hiç durmadan çalışıyor,
hiç durmadan. Yorum yorum
üzerine geliyor. Ahenkli ya da
alengirli cümleler kurmaya
gerek yok, şimdi zaman “hız”
zamanı. Zaten uzun uzadıya
kurduğun cümleler kınanıyor,
okunmuyor. Garip. İsmine
teknoloji dili diyebileceğimiz
ve yine teknoloji guruları
tarafından icat edilen bir dil
oluşuyor ve gelip yerleşiyor
dilimize.
Şimdilerde kimse kimsenin
yüzüne bakmıyor metroda,
profil fotoğrafları ya da
sıkıştırılmış tatil fotoğraflarının
bulunduğu sanal albümler
daha çekici geliyor insanlara.
Mobil sayfalarda birer birer
akıyor haberler, twitler düşüyor.
Uygulamalar peşi sıra açılıyor,
kapanıyor, hiçbir bilgi akışını
kaçırmaya tahammül yok. Bir
bant işçisi edası ile herkes harıl
harıl çalışıyor. Bir ara metro
tünele giriyor, hatlar nakavt.
Malum internet gidiyor, herkes
oyuncağı elinden alınmış
çocuk misali, ağladı ağlayacak.
Çocukken elektrikler kesildiği
zaman verdiğimiz “gözü
yaşlı arabesk tepki” gelip
yerleşiyor insanların yüzlerine.
Çok geçmeden metro
tünelden çıkıyor, internet cep
telefonlarına doluyor yeniden.
Bu sefer insanların yüzlerindeki
ifadenin ismi ise; “sevgiliye
kavuşma anı” oluyor, mobil aşk
dedikleri cinsten.
Long distance loves are hidden
in letters. However, no one sends
letters anymore, in fact they do
not even send e-mails let alone
letters. Our inboxes overflow
with adverts from web sites that
we are members of, invoices,
credit card statements and spam
messages. Either the loves of
today are not long distance,
no one falls in love or people
use the benefits of technology
a lot and it would be better for
humanity if the third option is true.
These benefits comprise what
we call “social media” covering
almost all parts of our lives.
And breathing without them is
getting more and more difficult.
Under these circumstances,
people communicate with their
families, lovers, spouses, friends
or acquaintances through these
social networks. Of course these
are things that ease our lives.
However clinging to them madly
causes us to leave various things
behind. I don’t even remember
the last time that I actually posted
a letter. And it was probably
millennia ago when I went to
the photo printing store to get
my pictures developed which
are now lingering around on
my screen. Of course I won’t
discredit technology as someone
who makes a living out of the
beloved 0’s and 1’s, however I will
miss some of the things that are
changing and we are discovering
ourselves in the arms of digital
love; again and again.
“We should have at least
continued talking face to
face”
Sometimes I get on the subway
and there are various brands of
smart phones with large screens
spreading out bright lights and
all eyes are on their screens. If
an alien who just landed on the
earth got on a subway it would
think that humans are either
about to split the atom or are
seeking some sort of vast and
relentless information. No one
talks to anyone else, of course if
one did the other would not hear
anyway; the ears are plugged
into a tiny box with thousands of
songs. Everyone is moving in to
the rhythm of the song playing in
their ears, there is no common
rhythm. But there is a common
language rhythm; abbreviated
words abound in messaging
applications and the fingers work
overtime to respond to these
letters non-stop. Comment after
comment after comment. There
is no need to write rhyming or
lyrical sentences, because now
is the time of “speed”. And the
sentences you write in a long time
are criticized and not read. Weird.
A new language which we can
call the language of technology
is being developed by some
technology gurus and all of us
adapt to it.
Nowadays no one looks at each
other’s face in the subway, virtual
albums full of profile photos or
the latest travel photos are more
attractive. News flow one after the
other in mobile pages, tweets are
written. Applications are started
or shut down and no one can
stand losing any information.
Everyone is working incessantly
like a factory worker. Then the
subway enters a tunnel, the lines
are cut. And of course the internet
is down, everyone is almost about
to cry just like a child whose toy
has been taken from his hand.
The “tearful and arabesque
reaction” that we gave when there
was a power outage during our
childhood settles on our faces.
Soon after the subway leaves the
tunnel and internet is back up.
And the expressions on the faces
are now “rejoining with one’s
lover”; a mobile kind of love.
tekno - günce
techno - diary
