Çocuğa verilen değer
Bireyin kendisini değerli hissetmesi ve diğerlerinin bu değerliliği beslemesi hayattaki amaçlarımızın başında gelir. Birçok attığımız adım bu “değerli hissetme” içindir. Mesleğimiz, kazancımız, soyadımız, okulumuz, yaptığımız diğer işler bizim değerimizi arttırır.
Değerli hissetme daha anne karnında başlar, anne adayı yemeklerine dikkat eder, çok yorulmaz, ağır işler yapmaz, yani karnındaki canlıya değer verir. Doğumla birlikte bu değerli daha gözle görülür, daha sevgi dolu bir hal alır. Anne ve baba bebeklerinin ağlamasına değer verir, onu doyururlar; ona değer verir, üşümesini istemezler. Duygularına değer verir, korkmasın diye ona sarılırlar. Bebeğin varlığına değer vermek, onu duygu, düşünce ve davranışlarıyla kabul etmekten geçer. Bebeklikten çocukluğa geçişte değerliliğin boyutu çeşitlenir. Çocuğun ev içinde kendini değerli hissetmesi, varlığının kabul edilmesi önemlidir. Görülmeyen, dinlenmeyen, önemsenmeyen, ihmal edilen yani değer verilmeyen çocuklar değerliliklerini arttırmak için farklı yollar denerler. Hastalık oluşturabilir, aşırı rekabetçi olabilir, uygun olmayan akran gruplarında yer alabilirler. Çünkü hasta olunca varlığı görülüp doktora götürülebilir, başarılı olunca “aferin” denilebilir. Akran grubu içinde aile içinde görmediği değerliliği hissedebilir. Aslında çocuklukta gözlenen bu durum yetişkinliğin de habercisidir. Yaşanılan birçok tartışmada asıl sorun “değer” sorunudur:
- Benim doğum günümü unuttun: “Bana değer vermedin”
- Fikrimi söyleyince bağırdın: “Fikrime değer vermedin”
- Beni beklettin: “Zamanıma değer vermedin”
- Sınavda düşük not aldım diye kızdın: “Bana değil notlarıma değer verdin” gibi.
Sınav kaygısını pekiştiren öğelerden biridir değer. “Diğerlerine göre benim bilgim ne kadar değerli?”, “Diğerlerine göre ben ne kadar değerliyim?”, “İstediğim okula girebilmek için ne kadar değerliyim?” gibi. Bir toplantıda bir uzmanın söylediği gibi, değer vermesi gereken değerlendirirse işler zorlaşıyor. Çocuğunuza değer verin, değerlendirme yapan elbet birileri olacak.
