57
koyu siyah suların üzerinde, yani bir
atmosferle birlikte fotoğraflamayı,
yakalamak istediğim bu hüzün
duygusuna erişmek için daha uygun
buluyorum. Şehirdeki fotoğraf, bir de
bu İstanbul ise, hüznü içermeksizin ne
kadar başarılı olur bilmiyorum.
Bu bağlamda Ahmet Rasim'in
"Manzaranın güzelliği hüznünde yatar"
sözü benim için tam bir el feneri.
Ancak buradaki mesele ise o hüzün
duygusunu nasıl yakalayacağımızdır.
Ben kendi fotoğraflarım itibariyle bu
duyguyu yakalayıp, yakalayamadığımı
bilmiyorum ama nasıl yakalanabileceği
ile ilgili bir fikrim var.
Fotoğrafı çeken kişi neyi çeker aslında?
Bence yine kendisini. Elinde makinayla
şehirde fotoğraf arayan kişi bence
farkında olmadan kendisini arar durur.
Neşe içerisinde -ki bir fotoğrafçının
fazla neşeli olmasını yakıştırmıyorum-
dolanan bir fotoğrafçıyı, yine şehirdeki
neşe çağırır ve o kişi onu bulur. Eğer
bunu doğru kabul edersek, fotoğrafçı
tüm neşesine rağmen, bir yerlerinde
bir hüznü taşımadığı taktirde, şehirdeki
hüznü farkedebilmesi yalnızca bir şans
işidir. Bunu ben, hüznü en iyi yansıtan
fotoğraflarımı çektiğim günlerdeki
kendi hüznümden biliyorum.
Fazla uzatmadan ekipmanla ilgili de
birkaç şey söylemek isterim. Klasik
manada "ekipman hiçbir şey, göz her
şey" fikrine pek katılmıyorum. İnanın
"mont blanc" marka bir dolmakalemi,
parmaklarınız arasına alırsanız, yazmak
isterseniz. Yazdığınız iyi olur kötü olur,
o ayrıdır, ama yazarsınız; hatta yazmak
için çıldırabilirsiniz.
Ben fotoğrafa bir analog makina olan
Canon A-1 ile başladım ve bir buçuk
sene aralıksız bu filmli makinayı
kullandım. Dijitale geçmem ikinci
senenin başındaydı. Daha sonra
birçok dijital makina kullandım; şu an
Canon 5D Mark II taşıyorum. Bundan
önceki makinamla kıyasladığım
zaman, görüyorum ki bu makina bana
neredeyse "çek" diye emrediyor ve ben
bu emri yerine getiriyorum. Yani benim
inandığım, fotoğrafçı kendi imkanları
dahilinde en iyi ekipmana sahip
olmalıdır. Bu ona, bir fotoğrafçının
