Dergi Bursa / NİSAN-MAYIS 2019 / Sayı 53

59 Mustafa Alabora, Sevil Üstekin, Yılmaz Zafer gibi oyuncuların rol aldığı oyun Kasım 1982’de seyircisiyle buluştu. Oyun, Türkiye turnelerinin yanı sıra Paris’te de sergilenmekle kalmadı 1989’da TRT’de aynı isimle dizi haline getirildi. Piaf’ın dünyaca ünlü şarkıları reklam müziklerinde bile kullanıldı. “Hatıralarımla ateşi yaktım. Gamlarım, keyiflerim… Artık onlara ihtiyacım yok! Aşklarımı süpürdüm, onların getirdiği dertlerle. Sil baştan başlayacağım!” “Non je ne regrette rien”, “La Vie en rose”, “Padam Padam”, “Milord”, “Dans Ma Rue” “Mon Dieu” ve diğerleri… Her biri, Piaf’ın başka bir yarasının sargı beziydi. Her öldüğünde başka bir şarkıyla yeniden doğuyordu. Duygu kırıntılarıyla beslenen bir kaldırım serçesiydi Edith Piaf… “La Vie en rose”de dediği gibi pembe bir hayat düşledi ama rengârenk duygularıyla boyadığı her şey her seferinde siyaha dönüştü. “Non je ne regrette rien” diye haykırdı, “Hayır! Hiçbir şeyden üzgün değilim. Ödendi, süpürüldü, unutuldu. Geçmiş umurumda değil.” dedi ve her seferinde yeniden başladı. Belki kendi için belki de kendinden ümidi kesmeye başladığında, kendinden sonrakilere ilham olmak için. Koskoca dünyada sığınacak tek bir kalp bulamayan bu ufak tefek kadından, hayata karşı duruşundan öğrenilecek o kadar çok şey var ki... Belki hayatta kalabilmek için belki de “her şeye rağmen” hayatta kalmayı tercih edebilmek için… Ama bir yerden başlamak gerek bu güçlü duyguları kullanmayı öğrenebilmek için. Belki de sizin hayatınızın sırrı, onun şarkılarından birinde saklı… Dinlemeden, bilemezsiniz… others… Each was a bandage for another scar of Piaf. She was reborn with a new song every time she died. Edith Piaf was a sidewalk sparrow feeding on bits and pieces of emotion… As she said in “La Vie en rose”, she dreamt of a ping life but things became black whenever she tried painting them in different colors. “Non je ne regrette rien,” she screamed out, “No! I am not sad about anything. It has all been paid, swept away, forgotten. I do not care about the past,” she said and started afresh every time. Perhaps for herself or perhaps to inspire others who would come after her. There is so much to learn from this little woman who could not find a heart to take shelter in and from her stand towards life… Perhaps for staying alive or perhaps for preferring to stay alive “despite everything”… But one should start somewhere to learn how to use these strong emotions. Maybe the secret to your life lies hidden in one of her songs… If you do not listen, you can never know…