Dergi Bursa / NİSAN-MAYIS 2019 / Sayı 53

52 armoni harmony Hers was a journey of emotions stretching from the sidewalks to the stages. Fate gave her a life full of pain. Her little body dragged from here to there throughout her childhood and youth transformed into a giant when it found its place on the stage accompanied by her voice thanks to that lovely single moment. Edith Piaf; was the “Sidewalk Sparrow” of music, goddess of pain, diva of broken hearts “La Môme” of emotions… Kaldırımlardan sahnelere bir duygu yolculuğuydu onunki. Kader ona acılarla bezeli bir hayat verdi. Çocukluğu ve gençliği boyunca oradan oraya sürüklenen ufak tefek bedeni, hayatının o tek güzel anı sayesinde sesiyle bir olup sahnedeki yerini alınca devleşti. Edith Piaf; müziğin “Kaldırım Serçesi”, acıların ilahesi, yaralı kalplerin divası, duyguların “La Môme”siydi… A sidewalk sparrow feeding on bits and pieces of emotion Duygu kırıntılarıyla beslenen kaldırım serçesi Hazırlayan / Prepared by: Ferhan Petek Bir hayatta kaç kez ölünür? Yaşadığı sürece kaç farklı duygunun esiri olur insan? Ne kadar acı çekebilir en fazla? Ne kadar çocuk kalabilir yüreği? Kalbindeki sevgiyi ne kadar büyütebilir mesela? Sadece duygularıyla ne kadar hayatta kalabilir ya da? Ve minicik bir kaldırım serçesi, boyundan büyük kalbine nasıl ve ne kadar sahip çıkabilir? O kalbin sesini ne kadar uzağa duyurabilir? İzlerini kendinden kaç kuşak öteye taşıyabilir? “Ben her gece en az 500 defa sevgiden ölüyorum.” Kimine göre Fransızların Bergen’i Edit Piaf. Acıların kadını. Melodilerin Tanrıçası kimi için. Kimine göre bir ikon. Kimi onun şarkılarıyla yeniden başlayabileceğini hatırlayıp düştüğü yerden kalkıyor, kimi de yalnızlığına ağladığı gecelerde onun omzuna yaslıyor başını ve onun sesiyle fark ediyor “her zaman daha kötüsü” olabileceğini. Piaf; sesiyle, anılarıyla ya da geride bıraktığı acılarıyla ama bir şekilde mutlaka hayatının bir yerine dokunmayı başarıyor çünkü insanın. Çünkü yalnızca şarkı söylemedi, acılarını haykırdı hep; notaları değil duygularını kullandı. Sancılar içinde kıvrandığı yılları melodilere dönüştürdü. O hayattayken dünyada olmadığına sitem ettirdikleri de var; sesiyle yeterince erken tanışmadığı için hayıflandırdıkları da. Ama onu bilenler şunu da iyi bilirler ki; onu hala hiç tanımamış, sesiyle tanışmamış olan varsa “yeniden başlamanın” tadını hala alamamış, “her şeye rağmen ayakta kalmanın” keyfine hala varamamış demektir. “Hayat aşktır ve aşk hayattır…” Ne kendi annesine doyabildi ne kendi anneliğine… Ne yerlere göklere sığdıramadığı sevgisini, aşkını hakkını vererek yaşayabildi ne de hak etmek için hayatı boyunca mücadele ettiği mutluluğa kavuşabildi. Yarı İtalyan yarı Fas asıllı bir ailenin çocuğu olarak, 19 Aralık 1915’te Paris’te doğduğu günden itibaren hep acılarla sınandı. Annesi ve babası sokak sanatçısıydı. O, Edith How many times does one die in life? How many different emotions enslave us throughout our lives? What is the maximum pain one can endure? For how long can one’s heart remain a child? For how long can one raise the love in one’s heart? Or continue living only on emotions? And how can a small sidewalk sparrow look after its heart that is larger than itself? How far away can the sound of that heart reach? How many generations can its traces be passed down to? “I die of love every night at least 500 times.” For some, Edith Piaf is the Bergen of France. Woman of pains. For some she is the Goddess of Melodies. For others she is an icon. Some are reminded through her songs that they can start once again thus raising themselves up from where they fell down, while some rest their heads on her shoulder as they cry out of loneliness and through her voice they realize that it might “always be worse”. Because Piaf somehow manages to touch the lives of people either through her voice, her memories or the pains that she has left behind. Because she did not only sing, she cried her pains out; she did not use the notes but her emotions. She transformed her painful years into melodies. There are those who rebuke because they were not alive when she was living and breathing; but there are also those who regret that they have not come across her voice before. But those who know her know well that anyone who has not yet heard her voice would not know the joy of “starting from scratch” or “staying straight”. “Life is love and love is life…” She could neither get enough of her own mother nor her own motherhood… She could neither glorify her love enough, gave her love its due nor could she find the happiness she sought for throughout her life. She was always tested with pains starting from the day she was born on December 19, 1915 in Paris as the child of a semi-Italian semi-Moroccan family. Her parents were street artists. She was born as Edith Giovanna Gassion, but at the age of 20 she became known