Dergi Bursa / EYLÜL 2018 / Sayı 50

57 bitirdim (gülerek). İşte o yıllarda arkadaşlarım güzel kızlara âşık olurdu. Onların da doldurmak üzere verdikleri anket defterleri vardı, güzel şeyler yazmak gerekiyordu. O zaman işte bana gelirlerdi yazmam için. Bir gün bir arkadaşım sevdiği kıza şiir yazacaktı benden istedi. Ben de görmediğim tanımadığım birine nasıl şiir yazayım demiştim, fotoğrafını getirmişti bakıp yazayım diye (gülerek). Tabii o dönemde dostluklar, arkadaşlıklar da başkaydı. Bir güzelliği, güvenilirliği vardı. NAZIM HİKMET’İN BEBEK KOLEKSİYONU Anlatılarınızda mutlaka şairlerin, yazarların bilmediğimiz özelliklerini, tutku ya da uğraşlarını öğreniyoruz. Bisikletle ilgili ayrıca bir sunumunuz da olmuştu. Başka örnekler de var mı? Edebiyat dünyamıza baktığımızda batıdaki gibi koleksiyonerlikler göremiyoruz aslında. Yalnız Nazım’ın Moskova’daki evine gittiğimde bebek koleksiyonu olduğunu görmüştüm. Çoğu Nazım Hikmet Vakfı’na geldi, sergileniyor. Vera’ya sormuştum bu bebekler ona armağan mı verildi diye, kendisinin aldığını söylemişti, çok ilginç. Bir de bir kırmızı renkli şarap kadehi duruyordu vitrinde, çok güzeldi. Pablo Neruda’nın Nazım’a verdiğini söylemişti. Sabahattin Eyüboğlu’nu, Vedat Günyol’dan ve Muaalla Eyüpoğlu’ndan dinlemiştim kağıttan rüzgarda dönen fırıldaklar yaparmış ve arkadaşlarına hediye edermiş. Enteresan bir merakı varmış. Edip characteristics, passions or interests of poems and authors from you. You also had a presentation on bikes. Are there any other examples as well? Actually we cannot see collectors in our world of literature as one can see in the west. However, I had seen a collection of baby dolls when I visited Nazım’s house in Moscow. Most are here on display at the Nazım Hikmet Foundation. I had asked Vera if these dolls were given as presents to him and she had told me that he was buying them himself; very interesting. And there was a red wine glass in the display cabinet, it was very beautiful. She told me that it was a gift to Nazım from Pablo Neruda. Vedat Günyol and Muaalla Eyüpoğlu had told me about Sabahattin Eyüboğlu; they said he used to make whirligigs from paper that whirled with the wind and give them as gifts to his friends. Interesting. And Edip Cansever was an antique dealer at the Grand Bazaar but never had any interest in the work; he used to write poems upstairs as his partner dealt with the customers down below. But we know this; Cemal Süreya comes to Istanbul and rents a small apartment at Cağaloğlu. He will publish the Papirüs magazine but he has no money. At that moment Edip Cansever walks in and upon seeing the carpet on the floor he says, Are you stepping on this?, takes the carpet and goes. Turns out that the carpet is actually an antique so they sell it and publish the magazine. BICYCLES ARE NOT GIVEN THE VALUE THEY DESERVE I made a research on how poets approached bikes in our literature. So, it is